Andrzej Jakimowski z dociekliwością i czułością pochyla się nad otaczającą nas rzeczywistością i osadza w niej swoje jasne, pogodne, czasami nawet optymistyczne filmy.

 

Urodzony w Warszawie w 1963 roku reżyser od zawsze zafascynowany był magicznym mechanizmem kina. Młodość zamiast w szkole spędził w fotelu kina Iluzjon lub kręcąc swoje pierwsze filmy kamerą Krasnogorsk 16 mm, nakręcaną na sprężynę. Naturalną koleją rzeczy zaczął studiować reżyserię, którą ukończył w 1990 roku na WRiTv Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. Dwa lata wcześniej ukończył filozofię na Uniwersytecie Warszawskim.

Debiutował krótkometrażowym filmem „Pogłos” (1991), za który otrzymał I nagrodę w kategorii najlepszy film fabularny na Międzynarodowym Festiwalu Filmów Jazzowych „Jazz Film Salon” w Warszawie. Nagradzano również jego filmy dokumentalne: „Miasto cieni”, „Dzyń, dzyń”, „Wilcza 32”. Premiera pełnometrażowego debiutu Jakimowskiego, filmu „Zmruż oczy”, miała  miejsce w 2003 roku. W trosce o zachowanie artystycznej niezależności założył ze znajomymi Zjednoczenie Artystów Rzemieślników. Filmowy nonkonformizm nie przeszkodził reżyserowi ani w dotarciu do masowej widowni, ani w zdobyciu uznania na festiwalach filmowych. „Zmruż oczy” – spokojnie rozwijająca się opowieść o więzi rodzącej się pomiędzy nauczycielem Jasiem a „Małą”, która uciekła z bogatego, lecz pozbawionego rodzinnego ciepła domu – zobaczyło prawie 100 tysięcy widzów. Debiut Jakimowskiego nagrodzono m.in. na festiwalach w Mannheim, San Francisco i Gdyni. Reżyser został również laureatem Paszportu Polityki. Zgodnie z uzasadnieniem werdyktu jury nagrodę otrzymał za „wyrafinowany artystycznie obraz Polski prowincjonalnej; za przypomnienie wartości w naszym kinie zaniedbanych, takich jak wrażliwość, dobro, przyjaźń”.  

Kolejny film Jakimowskiego, poruszające „Sztuczki” z 2007 roku, również otrzymał kilkanaście nagród, w tym Europa Cinema dla Najlepszego Filmu Europejskiego na MFF w Wenecji i Złote Lwy na FPFF w Gdyni. Tematem dedykowanego starszej siostrze obrazu jest zaklinanie rzeczywistości.  „Ten film – pisał o ‘Sztuczkach’ Tadeusz Sobolewski – swoim ostrożnym optymizmem trafia w nastrój chwili. Świat nie jest gotowy, dany raz na zawsze. Stanowi żywą strukturę. Zaprasza do gry.”

Dynamiczna relacja pomiędzy człowiekiem a rzeczywistością, w której żyje, jest również tematem trzeciego filmu reżysera i pierwszego zrealizowanego po angielsku – „Imagine” z 2012 roku. „Staram się kreować takich bohaterów, którzy zmagają się z rzeczywistością i chcą ją przekształcić na swoją modłę” – zauważa podobieństwo Jakimowski. „Używają różnych środków – jedni sztuczek, a inni po prostu kląskają. Rozumiem, że dla osób, które stykają się z tym po raz pierwszy, może się to wydawać niezwykłe. To może wyglądać jak sztuczka, ale sztuczką nie jest.”