W poszukiwaniu własnej tożsamości

2013|08|02

Wolność może mieć różne znaczenia. Dla Michała, bohatera „Płynących wieżowców”, to coming out. Dla Teresy z dokumentu „Wszystko jest możliwe” oznacza wyzwolenie własnego „ja” i podróż autostopem po świecie.

W „Płynących wieżowcach” Michał – dwudziestokilkuletni student AWF-u – wiedzie szczęśliwe życie ze swoją matką i dziewczyną. W pewnym momencie odkrywa fascynację drugim mężczyzną. Jego poukładane życie przewraca się do góry nogami. Michał postanawia „wyjść z szafy”. Film Tomasza Wasilewskiego opowiada o próbie akceptacji siebie i otaczającego nas świata. Film zdobył Główną Nagrodę w konkursie „East of the West” na festiwalu Karlowych Warach.

Możemy osiągnąć, co tylko chcemy

2013|08|02

Często oglądając jakiś film, zaraz po jego zakończeniu, nadal mamy uśmiech na twarzy. Podobnie z obrazem na wskroś smutnym, przygnębiającym. Człowiek – niczym gąbka, nasiąka ponurym nastrojem. W przypadku „Sztuczek” było  jeszcze inaczej.

Dychotomia – to słowo przychodziło do głowy. Reżyser zaskoczył mnie podejściem do tematu, patentami na zaklinanie rzeczywistości. Uświadomił, jak ważne jest to, kto patrzy. Przyznaję,  początkowo byłem pewien, że film będzie nawiązywał do pojęcia znanego z produkcji amerykańskich, tzw. efektu motyla. Byłem mile zaskoczony inną konwencją – igraniem z rzeczywistością.

Mechanizm kina zafascynował reżysera-filozofa bardzo szybko. Od szkolnej ławki, wolał fotel w kinie „Iluzjon”. Pierwsze filmy kręcił kamerą Krasnogorsk 16mm. Swoje powołanie Jakimowski odnalazł w Katowicach na Wydziale Radia i Telewizji Uniwersytetu Śląskiego. Listę jego filmów otwiera „Pogłos”. Przyniósł nieopierzonemu filmowcowi pierwsze wyróżnienie na festiwalu Jazz Film Salon w Warszawie. Rozbudziło to apetyt twórczy. „Miasto Cieni” zdobyło główną nagrodę na Międzynarodowym Festiwalu Filmów i Programów Etnicznych „At Home” w Krakowie. Kolejną nagrodzoną produkcją reżysera był dokument pokazujący kilka dni z życia mieszkańców pewnej kamienicy przy ulicy Wilczej 32 w Warszawie. Losy bohaterów, często na skraju komizmu i tragizmu, znalazły zwolenników wygrywając „Gryfa”  na Przeglądzie Form Dokumentalnych w Szczecinie w 1999 roku.

Nieświadoma niczego młodość

2013|08|02

„- Atak na pewno będzie” – mówi o spodziewanej reakcji społeczeństwa na „Miasto 44” Michał Kwieciński. Producent filmu twierdzi, że słuszność powstania nie ma znaczenia.

„Głos Dwubrzeża”: Filmy historyczne w Polsce bardzo często są obiektem niepochlebnych opinii. Czy ma Pan już gotową linię obrony?

Michał Kwieciński: Jeszcze nie mam przygotowanej, ale wiem, że atak na pewno będzie. O tym jestem przekonany. Opracowywanie strategii będzie odbywało się na bieżąco. Nie robię niczego złego, przynajmniej świadomie. „Miasto 44” nie ma tezy politycznej czy ideologicznej, jest w nim wyłącznie teza ludzka. To samo dotyczy zresztą „Wałęsy”.

Oba te filmy nie opowiadają się po żadnej ze stron i pozostawiają miejsce do dialogu. A może jednak powinny zająć stanowisko?

Ale jaka w „Mieście 44” miałaby być teza? W powstaniu warszawskim zginęło 15 tys. żołnierzy i 200 tys. mieszkańców Warszawy. Mamy tragiczny bilans, który nie może być pozytywnie oceniony. Młodzi ludzie nie byli tego świadomi, szli emocjonalnie, decydowali się na walkę pod wpływem chwili. Nie rozstrzygali, czy to było słuszne, oni chcieli w tym brać udział – to wszystko. Film musi zatem opowiadać tragiczną historię. Wszyscy Ci piękni ludzie muszą zginąć. Jan Komasa, reżyser „Miasta 44”, często podczas zdjęć patrzy w monitor ze smutkiem i mówi: „O kurczę, oni wszyscy zaraz będą martwi.” Czy to nie wystarczy?

Szatańskie ziele

2013|08|01

Skubas dotarł chyba do wszystkich muzycznych rejonów, począwszy od hip hopu, na elektronice skończywszy. Wybrał miejsce, gdzie grunge spotyka się z folkiem. Życie Radosława Skubaja podzielić można na dwa etapy.

Początki jego kariery odebrać można jako poszukiwanie samego siebie. Skubas odnajdywał się w każdym z muzycznych gatunków – drum’n'bass, hip hop, r’n'b, czy elektronika. Żaden jednak nie okazał się na tyle interesujący, by zatrzymać go na dłuższy czas. Czerpał inspiracje od kogo tylko mógł: Smolika, Noviki, Matta Kowalsky’ego, Kayah i Envee. Gdy osiągnął już pełnię muzycznej samodzielności, na rynku pojawiło się “Wilczełyko”.

Płyta tajemnicza, jak sam powiedział: „szatańska”, nawiązująca do słowiańskich korzeni. Nie usłyszymy tutaj generowanego komputerowo dudnienia. Wszelkie elektroniczne kompozycje ustępują miejsca ciepłemu, lirycznemu wokalowi i akustycznemu dźwiękowi gitary. Skubas skupił się na słowie i niebanalnej konstrukcji tekstów. Przyznaje, że wenę czerpie ze wszystkiego: ze swoich przeżyć, rozterek i emocji, z muzyki, której słucha i ludzi, których spotyka. Składając to wszystko w jedną całość otrzymujemy jeden z najgłośniejszych debiutów 2012 roku.

Filmowe 36 i 6 – polski film skandynawski

2013|08|01

Nie został rockmanem, bo nie miał talentu. Choć Bodo Kox, jak sam twierdzi, jest dopiero na początku swojej kariery filmowej, już po obejrzeniu „Dziewczyny z szafy” można powiedzieć: „I całe szczęście”.

„Głos Dwubrzeża”: Co się stało z Bartoszem Koszałą? (do 2006 roku nazwisko to widniało w dowodzie osobistym reżysera – przyp.red.)

Bodo Kox: Nie wiem. Nie mam pojęcia. Nie mam z tym nic wspólnego.

A Bodo Kox? Podobno miał być muzykiem rockowym. Jak to się stało, że został reżyserem?

Po prostu szybko się zorientowałem, że nie umiem śpiewać. Kompletnie. Melorecytowałem, ale z równie miernym skutkiem, więc nie było szansy na karierę gwiazdy rocka.

Ale w tym fachu nie trzeba umieć śpiewać.

Mimo wszystko chciałbym robić w życiu rzeczy, które jakoś mi wychodzą. Oprócz włosów.

Z włosami nie jest źle. A miejsce dla muzyki i tak się znalazło – powiedziałeś, że się nią inspirujesz.

Ostatnio wiele rzeczy, które zapisuję jest wynikiem sesji muzycznych, które sobie puszczam wieczorem na słuchawkach, albo jadąc samochodem. Muzyka od zawsze ma bardzo silny wpływ na moją wyobraźnię – dzięki niej powstają sceny, albo postacie. Było tak w przypadku „Dziewczyny z szafy” oraz scenariusza, nad którym teraz pracuję.

Gdzie jest Kino w Kazimierzu?

2013|08|01

Zastanawialiśmy się nad formami, w jakich moglibyśmy zadawać Wam to pytanie. Powstało nawet kilka wersji rymowanych – dla przykładu: Ktokolwiek widział, ktokolwiek wie, gdzie w Kazimierzu Kino znajduje się?

I już sami widzicie, że nie chodzimy z poezją pod rękę. Na szczęście wystarczyło poczekać na inspirację. Po dziesięciu kawach i co najmniej kwadransie biernego palenia (bo My nie palimy, tylko w razie potrzeby przystajemy w odpowiednich miejscach, przy odpowiednich ludziach – to bardzo zdrowe i towarzyskie rozwiązanie) – przyszło! Wersja „zrób to sam” miała zrewolucjonizować postrzeganie haseł reklamowych w ogóle:

Gdzie jest Kino?!
Do Kina którędy?!
… … … …no,
… … … i …ędy!
(- uzupełnić wedle uznania, dla ułatwienia dodaliśmy najodpowiedniejsze rymy)

Osobiście uważam, że odkryliśmy dzięki temu niezbadaną do tej pory przestrzeń poezji z lekka partyzanckiej. Tak czy inaczej wiedzieliśmy już, że nasze poszukiwania muszą mieć formę bardziej chwytną, lotną, chybką i niemiałką (wybitnie lubimy te cechy – nadajemy je wszystkim naszym tekstom w „Głosie Dwubrzeża”). Tutaj z pomocą przyszła kinematografia. Bo jak lepiej szukać Kina, jeżeli nie poprzez film!

Bawimy się różnymi konwencjami, biegamy, pytamy, szukamy Kina w Kazimierzu. Popatrzmy na to wszystko logicznie: Festiwal filmowy – jest! Premiery filmowe – są! Reżyserzy i aktorzy – są! Filmowe szaleństwo – jest!

A Kino? Właśnie… Pytamy wszystkich. Pytanie najprostsze okazało się najlepsze: Gdzie jest Kino w Kazimierzu? Zadajemy je WSZYSTKIM! Znajdziemy to Kino, słowo!

Natalia Grzeszczyk, „Głos Dwubrzeża”

Ignorancja to paskudna cecha

2013|08|01

Powstanie Warszawskie – wielka wartość historyczna czy udany towar marketingowy? Jak prezentuje się ten okres w oczach młodego pokolenia? I czy w ogóle warto poświęcać mu jakąkolwiek uwagę? O tym rozmawialiśmy z Melą Koteluk.

„Głos Dwubrzeża”: Jak powinniśmy do tego wszystkiego podchodzić? I czy w ogóle mamy do tego prawo, skoro nigdy w życiu nie doświadczyliśmy niczego podobnego?

Mela Koteluk: Każdy indywidualnie – nie ma reguły. Z pewnością jest to potrzebne. Przecież to normalne odnosić się do spraw bez empirii. Nie chcę wybiegać za daleko, ale wychodząc z założenia, że wszystko się łączy, to Powstanie jest jak najbardziej sprawą współczesnych. Nasza odpowiedzialność polega na tym, by „ocalić od zapomnienia” historię, przekazać ją dalej. Poza tym wydaje mi się, że znajomość historii to istotne spoiwo, które w niewytłumaczalny sposób systematyzuje nasze życie. Ignorancja to paskudna cecha.

Aplikacja na smartfony

2013|08|01

Przypominamy, że po raz pierwszy Dwa Brzegi znalazły się w smartfonach.

Festiwalowa aplikacja mobilna to nie tylko kieszonkowy przewodnik, w którym znajduje się mapa obiektów czy dokładny program imprezy. To również narzędzie, dzięki któremu można na bieżąco śledzić wydarzenia związane z Festiwalem. Wybierając filmy, koncerty i spotkania można łatwo i wygodnie zaplanować swój pobyt. Zapraszamy na 7. Festiwal Filmu i Sztuki Dwa Brzegi z telefonem. Aplikacja jest do pobrania za darmo w sklepach internetowych Appstore i Google Play.

Lepszego orła nie Kupisz

2013|08|01

„- Często symbole narodowe identyfikuje się nie jako polskie, a wciąż komunistyczne” – o postrzeganiu godła mówi Robert Kupisz. Projektant mody kolekcją „Heroes” pokazał, że orzeł na piersi też może być trendy.

„Głos Dwubrzeża”: Godło i barwy narodowe w Polsce wydają się nietykalne. Dzięki Pańskiemu projektowi prezentującemu na koszulkach orła białego, udało się to odczarować.

Robert Kupisz: Nie chciałem nikogo tym pomysłem urazić, ale oczywiście bardzo się reakcji bałem. Inspirowanie się powstaniem warszawskim, tworząc pokaz mody, było ryzykowne. To w końcu nasze godło na koszulce. Jasne, mogło to kogoś dotknąć, ale podchodziłem do tematu z wielką godnością i starałem się jedynie swoją inspirację przekazać dalej. Nasze godło szczególnie źle kojarzy się po czasach komunistycznych, inne symbole podobnie. Pamiętam jak każdy musiał iść na pochód pierwszomajowy i trzeba było mieć szturmówkę, którą później ukrywało się w krzakach, żeby się od tego wszystkiego uwolnić. To trwa do dzisiaj, bo niechęć do symboli narodowych była przekazywana następnemu pokoleniu przez rodziców. A przecież powinniśmy być dumni z naszych symboli narodowych. Ja nie sięgnąłem po orła, żeby zmniejszyć jego wartość. Odwrotnie – chciałem, żeby ludzie zaczęli go szanować. Żeby przestali się go bać i od niego uciekać. Pragnąłem też, żeby był łatwo przyswajalny. Stąd t-shirty grunge’owe – po takie młodzież sięgnie z większą ochotą. I jakoś się to wszystko udało.

KONTRAST – Hardkor 44

2013|08|01

Mam tyle lat, ile Kolumbowie, kiedy walczyli w Powstaniu Warszawskim. Mieszkam w stolicy od dziecka, a mimo to mit Powstania 1944 roku nie jest dla mnie najważniejszy.

Moje miasto zaczyna się dla mnie od Tyrmanda i jego powieści „Zły”. Warszawa w gruzach, na których powstają pierwsze socjalistyczne osiedla, wszechobecne cwaniaczki i przede wszystkim Pałac Kultury – wystarczy kilka przechadzek po Śródmieściu i Mokotowie, żeby stwierdzić, że to tutaj bije serce ponad dwumilionowego miasta.

Oczywiście, śladów po II wojnie światowej jest mnóstwo, z każdym rokiem coraz więcej. Już nie tylko Pomnik Małego Powstańca i liczne tablice upamiętniające poległych, ale też gmach PAST-y ze znakiem Polski Walczącej, wyraźnie zaznaczone granice getta i słynne Muzeum Powstania Warszawskiego. Wszystkie nazwy pisanie wielką literą. Warszawa zachowuje się schizofrenicznie, chcąc rozliczyć się z hitleryzmem, komunizmem i równocześnie budować renomę przedsiębiorczej metropolii patrzącej w przyszłość.