Spotkanie z outsiderem

03|01|2013

Marek Koterski – filmowy ekshibicjonista, outsider i ironista, reżyser kultowego „Dnia Świra” miał swoją retrospektywą na Dwóch Brzegach 2012.

Koterski, późny debiutant, który na uznanie krytyków czekał zdecydowanie dłużej, niż inni polscy twórcy, okazał się reżyserem niemal idealnie oddającym w swoich filmach zastaną rzeczywistość. Jego obrazy pełne oryginalności i wielowarstwowości, niepozbawione drwiny i absurdów życia codziennego, cieszą się ogromną popularnością wśród kolejnych pokoleń i urastają do rangi kultowych.

Ironia, skłonność do groteski i gier językowych, krytyczny stosunek do szeroko rozumianego patriotyzmu i wybieranie do głównych ról bohaterów męskich, którzy nie potrafią dorosnąć – to cechy najbardziej charakterystyczne dla jego twórczości.

Koterski uwielbia epatować swoim prześmiewczym stosunkiem do rzeczywistości, a jego bohaterowie – mimo, że często próbują się wznieść ponad przeciętność – z góry są skazani na porażkę. Wyróżnia się tym na tle innych polskich reżyserów, którzy w większości mają niezwykle poważny stosunek do świata

Na święta

22|12|2012

Wszystkim miłośnikom kina i sztuki oraz przyjaciołom Festiwalu Dwa Brzegi składamy najserdeczniejsze życzenia radosnych i spokojnych Świąt oraz pomyślnego Nowego Roku – niech będzie jak dobra filmowa produkcja, zwieńczona happy endem!

fot. Tomek Sikora

Wyspa dzieciństwa Fridrikssona

15|12|2012

Gościem tegorocznej edycji festiwalu Dwa Brzegi oraz bohaterem zagranicznej retrospektywy reżyserskiej był Fridrik Thor Fridriksson, jeden z ojców islandzkiego przemysłu filmowego.

Retrospektywa przybliżyła nam sylwetkę twórcy-kinofila z mroźnej, północnej i wciąż mało znanej widzom wyspy. Festiwal Dwa Brzegi gościł Fridrika Thora Fridrikssona – jednego z ojców islandzkiej kinematografii i jej najpłodniejszego artystę. Jak przystało na prawdziwego pioniera, Fridriksson jest samoukiem i nie ukończył nigdy szkoły filmowej. Kiedy własnymi siłami rozkręcał filmowe życie w Reykjaviku, krajowy przemysł kinowy znajdował się jeszcze w powijakach. Młody miłośnik kina zaczął pracę u podstaw. Założył prężnie działający klub filmowy (około 100 projekcji rocznie), który pomagał również w realizacji filmów zainteresowanym amatorom. Potem powstał International Film Festival in Reykjavik, najważniejsza na wyspie impreza dla twórców próbujących sił w zawodzie i centrum filmowego życia.

Kiedy po raz pierwszy Fridriksson stanął za kamerą, był już filmowym erudytą i ojcem-założycielem kultury filmowej w kraju znajdującym się na skraju Europy. Jego twórczość wyrasta z fascynacji kinowym seansem. Fridriksson dorastał w burzliwych latach 60. i został ukształtowany zarówno przez pełen duchów islandzki folklor jak i amerykański soft power: Hollywood i Pepsi-Colę. Wpływ kultury USA na trzpiotowate umysły ówczesnych dzieci był olbrzymi. W pobliżu Reykjaviku znajdowała się baza NATO, dzięki której jankeski żołnierz materializował się również poza ekranem.

Film na koniec świata

12|12|2012

„Melancholia”, zapowiadana była jako piękny film o końcu świata. Jest jednak niedającym spokoju obrazem, po którym nie potrafi się normalnie funkcjonować.

„Melancholia” jest emocjonalną torturą, bezpretensjonalnie wywlekającą ludzkie fobie do świata zewnętrznego, zmuszającą do rozrachunku z samym sobą. Lars von Trier bezczelnie eksperymentuje z odpornością psychiczną nie tyle własną, co swoich widzów. I chociaż w jego historii o końcu świata brakuje cech kina katastroficznego, owa katastrofa jest nieuchronna, czuje się ją w powietrzu, co jakiś czas przypomina o sobie szepcząc do ucha: „już niedługo”. Zderzenie się planety Melancholii z Ziemią widzimy co prawda w prologu, jednak napięcie na moment zostaje w nim przyćmione przez pewnego rodzaju poetyckość. Pojawiają się co najmniej kilkunastosekundowe kadry, które dają prowizoryczny spokój: prowizoryczny, bo za chwilę kojąca muzyka staje się nieznośnie przytłaczająca. A kiedy nadchodzi punkt kulminacyjny, czyli obie planety spotykają się ze sobą w tańcu śmierci, zwiastując koniec ludzkiej egzystencji, my wracamy do wydarzeń, które dzieją się jakiś czas wcześniej.

Polecamy „Mój rower” w reżyserii Piotra Trzaskalskiego

07|12|2012

Piotr Trzaskalski zasłynął dzięki obsypanemu nagrodami filmowi „Edi”. Obraz przyniósł reżyserowi między innymi Paszport Polityki za „odwagę w podjęciu tematu i wielką moralną wrażliwość”. Od 16 listopada w kinach można oglądać „Mój rower” – do tego filmu Trzaskalski zaangażował wielopokoleniowe trio. W role wnuka, syna i dziadka wcielili się Krzysztof Chodorowski, Artur Żmijewski oraz… Michał Urbaniak.

„Mój rower” został po raz pierwszy doceniony podczas FPFF w Gdyni, gdzie zdobył dwie nagrody specjalne oraz nagrodę indywidualną dla Piotra Trzaskalskiego i Wojciecha Lepianki za scenariusz. Kilka miesięcy później, film zwyciężył w konkursie polskim i zdobył nagrodę publiczności MFF Tofifest w Toruniu. Wymieniając na koniec prezentację w konkursie głównym Camerimage (nominacja do Złotej Żaby), warto zwrócić uwagę na rewelacyjne zdjęcia Piotra Śliskowskiego.

Najnowszy film Piotra Trzaskalskiego zachwyca zarówno polskich jak i zagranicznych recenzentów. „Poruszy tłumy” – przepowiadał opiniotwórczy „Hollywood Reporter”. „To hit festiwalu. Piotr Trzaskalski podbił widownię!” – dodawał Tadeusz Sobolewski, krytyk „Gazety Wyborczej”. Specjalistom wtórują także miłośnicy kina: „Świetny film, wiele emocji, świetna muzyka, świetne zdjęcia!”.

Królewicze Obrazu i Złota Żaba. Festiwal Plus Camerimage 2012

04|12|2012

Festiwal Plus Camerimage 2012 w relacji Sebastiana Smolińskiego z „Głosu Dwubrzeża”.

Głód taśmy i mieszane uczucia w stosunku do kamer cyfrowych to tylko jeden z wątków tegorocznego Camerimage. Ten ważny festiwal jest także wyjątkową na świecie imprezą poświęconą autorom zdjęć filmowych. Kamera stanowi tutaj obiekt kultu. Szczególnie nostalgiczny charakter miało firmowe stanowisko Panavision, na którym eksponowano unikalny model Super Panavision 70 – zabytkowe niemal monstrum, którym sfilmowano między innymi „Lawrence’a z Arabii” i „My Fair Lady”. Obydwa należą do klasyków szerokiego ekranu z lat 60.

Do Mekki operatorów przyjeżdżają najwięksi wieku kinematografii. Na korytarzach festiwalowych, mijając wystawy najnowszych kamer, można było natknąć się między innymi na legendę Hollywoodu Haskella Wexlera, zobaczyć i posłuchać Christophera Doyle’a, Stephena Goldblatta, Arthura Reinharta i Dicka Pope’a. To święto tych, którzy w głównej mierze odpowiadają za wizualny powab filmów. Przez tydzień, uczestnicząc w dyskusjach i seminariach, potwierdzają oczywistą prawdę, że kino nie kończy się i nie zaczyna na przyklejonym do tytułu filmu nazwisku reżysera.

Nagroda filmowa LUX Parlamentu Europejskiego – pokazy w Warszawie i Krakowie

14|11|2012

W najbliższych dniach odbędą się pokazy filmów nominowanych do nagrody filmowej Parlamentu Europejskiego LUX 2012 (w Warszawie) oraz przegląd dotychczasowych laureatów tej nagrody (w Krakowie). Biuro Informacyjne Parlamentu Europejskiego w Polsce jest partnerem Festiwalu Filmu i Sztuki Dwa Brzegi.

Nagroda Filmowa LUX Parlamentu Europejskiego, ustanowiona w 2007 roku, ma na celu wyróżnienie filmów, które promują kultury państw europejskich, pokazują ich różnorodność, a jednocześnie wspólne wartości, ważne dla wszystkich Europejczyków.

Filmy konkurujące o Nagrodę Filmową LUX traktują o ważnych dla obywateli Unii Europejskiej sprawach dotyczących ich codziennego życia, postaw, przekonań i dążeń oraz poszukiwania własnej tożsamości. Dotąd Nagrodę Filmową LUX przyznano pięciokrotnie.Tegorocznego laureata poznamy 21 listopada podczas gali w siedzibie Parlamentu Europejskiego w Strasburgu. Więcej informacji: www.luxprize.eu.

„Yuma” od dziś w kinach

10|08|2012

Swoją premierą miał na 6. Festiwalu Filmu i Sztuki Dwa Brzegi – film „Yuma” w reżyserii Piotra Mularuka, z Jakubem Gierszałem i Katarzyną Figura w obsadzie, przyciągnął do kazimierskiego Kina PGE niezliczoną ilość miłośników kina, a kolejka widzów ciągnęła się aż pod wejście do miasteczka festiwalowego. Twórcy filmu byli także naszymi gośćmi, spotkali się z publicznością w Cafe Kocham Kino.

Wolna Polska trzy lata po upadku komunizmu. Zyga (Gierszał) to dwudziestoparolatek, który chce wziąć życie w swoje ręce w nowych realiach, ale w czasie chaosu i moralnej anarchii nieopatrznie zostaje gangsterem. Tęskni do Zachodu i nie chce oglądać kolorowego świata tylko w młodzieżowych pismach. Kiedy po jego stronie granicy rządzą bieda i upokorzenie, przekracza Odrę i trafia do miejsca, gdzie wydaje się, że Niemcy mają wszystko i dosłownie sięga po symbole lepszego życia.

Zostaje królem „jumy”, czyli drobnych kradzieży za rzeką. Wraca do swojej społeczności z Adidasami i Ray Banami, co czyni go lokalnym Robin Hoodem. Zanim zda sobie sprawę z tego co się dzieje, pieniądze i władza wezmą w posiadanie jego naiwne marzenia. Niemcy zaostrzą kontrolę przed rabusiami, a do gry wejdą rosyjscy gangsterzy pod wodzą demonicznego Opata (Tomasz Kot).

Między brzegami, między filmami

06|08|2012

Tajemniczy Kazimierz, krasnale i moc podziękowań – wesołe i jazzowe zakończenie Festiwalu.

Kazimierz Dolny, Kino PGE, godzina 16.30. Grażyna Torbicka, Dyrektor Artystyczna Festiwalu Filmu i Sztuki Dwa Brzegi wchodzi z uśmiechem na scenę. „Za nami osiem festiwalowych dni wypełnionych filmami, muzyką, sztuką oraz spotkaniami z twórcami” – stwierdza. Zebrani na widowni głośno klaszczą. „Dziękujemy publiczności, to wszystko dla was” – dodaje. I rzeczywiście. Przez tych kilka dni Kazimierz Dolny jest oblegany przez wiernych widzów. Wszędzie można spotkać tłumy z charakterystycznymi czerwonymi lub niebieskimi programami w dłoniach. „Spotkaliśmy się po raz szósty, ponieważ mamy wiernych przyjaciół. Dzięki nim możemy walczyć o trudno dostępne rzeczy, dobre filmy” – mówi Dyrektor Artystyczna.

Wyniki Plebiscytu Publiczności

06|08|2012

III miejsce Droga na drugą stronę | Crulic – drumul spre dincolo – reż. Anca Damian, 2011
II miejsce Calypso Rose | Calypso Rose. The Lioness of the Jungle – reż. Pascale Obolo, 2011
I miejsce Marina Abramović | Marina Abramović: The Artist is Present – reż. Matthew Akers, 2012