KONTRAST – Głośniej od bomb

2013|08|01

Jest takie miasto na świecie, które raz w roku zatrzymuje się na jedną minutę. Moja Warszawa. Myśli, które przelatują mi przez głowę przez te sześćdziesiąt sekund, jeszcze długo nie pozwalają o sobie zapomnieć.

Zanim jednak jak co roku, 1 sierpnia, wybije „Godzina W”, na usta ludzi cisną się nierzadko negatywne komentarze o Powstaniu: że niepotrzebne, że nieprzemyślane, że głupota. Komentarze z zewnątrz głośniejsze od bomb, których echo nadal słyszy moja babcia.

Dla mnie Powstanie jest bardzo intymną sprawą Warszawy. Sens widzieli ONI – Powstańcy. Drążenie tego tematu przez miliony innych osób jest bezcelowe. Denerwuje.

Jako rdzenna Prażanka wiem, co znaczyło dla nich to miasto. Sama nie wyobrażam sobie życia gdziekolwiek indziej, tutaj chciałabym umrzeć.

W lustrze dawnych czasów

2013|08|01

„- Nas, Polaków, tworzy historia, także w kinie” – mówi w rozmowie z „Głosem Dwubrzeża” Janusz Wróblewski, krytyk filmowy.

„Głos Dwubrzeża”: Dziś na Dwóch Brzegach spotkanie z twórcami „Miasta ‘44”, kolejnego już filmu o powstaniu warszawskim. Jest szansa na dobry film historyczny?

Janusz Wróblewski: Mam nadzieję, że to będzie równie udany albo jeszcze lepszy film niż „Sala samobójców”. Jan Komasa swoim pierwszym filmem udowodnił, że jest człowiekiem myślącym niezwykle współcześnie. Rozumie młodych ludzi i nękające ich problemy. Można mieć jedynie wątpliwość, czy ta jego wrażliwość będzie odpowiadała wrażliwości młodych ludzi sprzed ponad pół wieku. Pokolenia od zawsze się od siebie różnią, wyznają inne wartości. Komasa przeczytał ponoć wszystkie książki na  temat powstania. Wierzę, że wie, co robi, biorąc się za ekranizację tego wydarzenia. Bo, że to jest temat skomplikowany, trudny, bolący od kilkudziesięciu lat wielu Polaków – to jasne. Myślę, że potrzebujemy świeżego spojrzenia.

Ale czy Jan Komasa nie jest na taki film zwyczajnie za młody?

Robi się przecież filmy o XVIII czy XIX wieku i nie ma problemu. Nie ma monopolu na opowiadanie o historii tylko przez własne przeżycia. Istotne jest to, czy ktoś ma coś nowego do powiedzenia. Dlatego tematyka historyczna stale wraca i cały czas jest fascynująca, bo kolejne pokolenia odkrywają swoje własne w tym temacie sprawy. Nie chodzi o oddanie prawdy, bo jednej jako takiej oczywiście nie ma. Szukamy w nich prawd na miarę własnego pokolenia, losu i tego, co nas dziś interesuje. Te filmy powstają, by w lustrze dawnych czasów przyjrzeć się współczesności.

Zdarzyło się pierwszego sierpnia

2013|08|01

Co roczniki 80. i 90. wiedzą o powstaniu? Gdy przyjmiemy optymistyczny scenariusz, znają datę, liczbę ofiar, kontekst. Kiedy odłożyć kalendarz i statystyki, zostaje człowiek i historia – nieprawdopodobna od początku do końca.

Co właściwie świętujemy 1 sierpnia? To pytanie, padło podczas porannego kolegium. Wnioski były proste. Patriotyzm popkultura opakowała w krwawą martyrologię lub estetyzuje, sprawiając, że łączniczki nawet w najcięższych chwilach mają pomalowane usta i ułożone włosy. Czy nie ma trzeciej drogi? Nowy film Janka Komasy stał się dla nas pretekstem do rozmowy o tym, co dzieje się, gdy przeszłość spotyka się z teraźniejszością. Nasz orzeł to orzeł Roberta Kupisza. Czy „Miasto 44” to nasze miasto? Pytamy bez napuszenia, bez nadęcia – z szacunkiem. Posłuchajcie i nie krzyczcie.

Zachęcamy do lektury dzisiejszych tekstów publikowanych w „Głosie Dwubrzeża” i na naszej stronie internetowej.

Alicja Myśliwiec, Natalia Grzeszczyk, „Głos Dwubrzeża”

Wokół „Miasta 44” i filmowego Wałęsy

2013|08|01

Na Dwóch Brzegach wracamy do przeszłości. Czeka nas filmowa lekcja historii.

W samo południe zapraszamy na debatę „Współczesne kino historyczne – nowy styl języka filmowego” z udziałem prof. Tadeusza Lubelskiego, prof. Tadeusza Szczepańskiego i Grażyny Torbickiej. Zaprezentujemy premierowe fragmenty dwóch filmów „Miasto44” w reżyserii Jana Komasy i „Wałęsa. Człowiek z nadziei” Andrzeja Wajdy.

Zaproszenie do Kazimierza Dolnego przyjęli Anna Próchnik (Kama), Antoni Królikowski (Beksa) i Michał Kwieciński, producent „Miasta 44″ (a wcześniej m.in. „Katynia” Wajdy). Projektowi towarzyszy wystawa zdjęć z planu filmowego. Wydarzenie jest realizowane przy współpracy z Akson Studio, głównym producentem filmu oraz Narodowym Centrum Kultury, współproducentem filmu i współorganizatorem projektu.

Jan Komasa, po sukcesie „Sali samobójców”, reżyseruje „Miasto 44” – polską superprodukcję o Powstaniu Warszawskim: o młodych, pełnych namiętności Warszawiakach, którzy żyją tak, jakby każdy ich dzień miał się okazać tym ostatnim. Przygotowania do filmu trwają już od kilku lat. „Miasto 44” to największa polska produkcja, która wejdzie do kin w 2014 roku. Premierę zaplanowano na 70. rocznicę Powstania Warszawskiego.

Wystawa w Galerii Łazorek

2013|08|01

Galeria Łazorek zaprasza na wernisaż wystawy malarstwa Justyny Dulny-Olszowy „Unspoken Words”, który odbędzie się 3 sierpnia o 15:00 (mały Rynek 4/2)

Przewodnim tematem twórczości Justyny Dulny-Olszowy jest ekspresyjny portret ciała kobiety. Artystka wizualizuje emocje ciała, sugerując, że każdy zastygnięty ruch  ma własną historie do opowiedzenia. Sylwetki kobiet  osadzone są w nieokreślonej przestrzeni i wyobcowaniu, a dobrze znane nam środowisko jest usunięte. To powoduje, że niewerbalny dialog miedzy odbiorca a obrazem, utrzymany jest w sferze intymności i nie skrępowaniu. Artystka jest absolwentką kanadyjskiej akademii OCAD w Toronto.

Kolekcjonerzy muzycznych skalpów

2013|07|31

Zanim w 1951 r. po raz pierwszy dźwięk gitary spowodował dreszcz powszechnej moralności, pierwsze demoralizujące ją utwory nagrywali już Indianie! Od nich wszystko się zaczęło.

Wovoka jest projektem niecodziennym – jak na polskie realia. Kto by pomyślał, że gdzieś nad Wisłą znajdą się osoby, które w jednym projekcie połączą muzykę rockową lat 60. i muzykę Indian. W ubiegłym roku Raphael Rogiński, Mewa Chabiera, Paweł Szpula i Ola Rzepka całkowicie odbiegli od swojej dotychczasowej twórczości.

Laboratorium Energii PGE – naukowo i sportowo

2013|07|31

Laboratorium Energii PGE to projekt edukacyjno-sportowy, w którym dzięki zabawie i doświadczeniom będzie się można dowiedzieć, jak z różnych źródeł powstaje energia elektryczna – 4 żywioły jako 4 źródła energii.

W Laboratorium energii PGE, dzięki interaktywnym prezentacjom prowadzonym przez pracowników Politechniki Warszawskiej, będzie można zobaczyć z bliska jak wygląda przemiana energii wodnej, wiatrowej, węglowej i jądrowej w prąd elektryczny.

Laboratorium Energii PGE zostało podzielone na 4 strefy nawiązujące do 4 żywiołów: Wody, Ognia, Powietrza i Ziemi. Każdemu żywiołowi przypisano jedno ze źródeł energii i jedną z dyscyplin sportowych sponsorowanych przez PGE tj. windsurfing, koszykówkę, siatkówkę i piłkę ręczną. Strefy obsługiwane będą przez zespoły złożone z osoby przeprowadzającej pokazy i doświadczenia oraz trenera, który poprowadzi zajęcia sportowe.

Dotlenić „kapustę”

2013|07|31

„- Stasiu! Przed wejściem na scenę zawsze trzy oddechy jogi!” – Stanisława Celińska w rozmowie z „Głosem Dwubrzeża” o metodzie na wszystkie problemy, polskim Montmartre i upartej szklance.

„Głos Dwubrzeża”: Trzeci dzwonek, Stanisława Celińska jest wywoływana na scenę i nagle jej scenariusz upada na podłogę. Przydeptuje go Pani i idzie dalej, czy odwołuje spektakl?   

Stanisława Celińska: Nie odwołuję. Aż tak to nie. A czy jestem przesądna? Nie wiem, czy to jest przesąd, czy raczej wierność tradycji. Wiadomo, że jeżeli zaszywają na mnie kostium, to wkładam nitkę w zęby, żeby nie zaszyli mi talentu. Może to głupota, ale taka jest tradycja. Ja tę nitkę wkładam i koniec.

Poza nitką, coś jeszcze działa? Pawie pióra na przykład?

Oj! Pawie pióra to zupełnie inna kategoria! Jak pojawiają się pawie pióra – wiadomo, że coś pójdzie źle. Mi się to jeszcze nigdy, na szczęście, nie zdarzyło. Pamiętam, że przy premierze „Leara” Edwarda Bonda, Erwin Axer – reżyser tego spektaklu – chciał strącić ze swojego pulpitu, niby przypadkiem, szklankę, tak żeby się spektakularnie rozbiła. Niestety nic z tego nie wyszło. Złapał tę szklankę, zaczął biegać po całej sali, walić nią o ściany, ale ona uparcie rozbić się nie chciała. I rzeczywiście to był słaby spektakl.  

Czarnobyl na fali

2013|07|31

Trzech szalonych muzyków z Białorusi. The Toobes w rozmowie „o wszystkim” z „Głosem Dwubrzeża”.
    
Wolicie rozmawiać w języku angielskim czy polskim?

Stas Murashka: Możemy porozmawiać po polsku, próbujemy się asymilować. Przyszła żona Kostki jest Polką, nawet pochodzi z Kazimierza.

Kostya Pyzhov: Tak, to prawda, z każdym dniem coraz więcej się uczymy.

Czy Wasze pochodzenie jest raczej problemem czy szansą na zaskoczenie słuchacza?

Kostya Pyzhov: (cisza) Hmm… To może lepiej po angielsku? (śmiech) To jest dziwna i zabawna sprawa. Kiedy mówimy, że jesteśmy z Białorusi, ludzie odpowiadają: „Białoruś, naprawdę!?”. Zwykle uważają, że na pewno pochodzimy z terenów Czarnobyla. Uwielbiamy to! Niektórzy nie mogą wyobrazić sobie białoruskiego zespołu rockowego grającego dobrą muzykę.

Co zatem trzyma Was na Białorusi? Gracie wiele koncertów w Polsce, macie polskiego menadżera, nie chcecie przenieść się tutaj na stałe?

Kostya Pyzhov: Staramy się, ale to nie jest prosta sprawa. Mamy sporo koncertów, a podróż z Mińska zajmuje dużo czasu. Emigracja jest czasochłonna, ale wszystko jest na dobrej drodze.
 
Stas Murashka: Już sześć miesięcy mieszkamy w Polsce. Najpierw był Białystok, później Warszawa. Lubimy zmiany, nie chcemy nigdzie utknąć.

Jak sfotografować rodzącą się przyjaźń?

2013|07|31

Dwa pokolenia – dwa światy, jedna pasja i niezwykła przyjaźń dwojga, z pozoru zupełnie różnych ludzi.

„Dziennik z podróży” w reżyserii Piotra Stasika jest filmem dokumentalnym, który opowiada o przyjaźni rodzącej się ze wspólnej pasji do fotografowania.

Nie byłoby w tej historii nic nadzwyczajnego, gdyby nie fakt, że przyjaźń ta dotyczy starszego mężczyzny i nastoletniego chłopca. A wszystko dzieje się w tytułowej podróży, podczas letniego projektu fotograficznego..