Przygoda Carlo di Carlo

2013|07|30

Włoski reżyser, krytyk filmowy i przyjaciel Michelangelo Antonioniego pojawił się na Dwóch Brzegach. Już dziś w samo południe zobaczymy jego dokument – „Antonioni o Antonionim”. Złożyły się na niego nieznane wypowiedzi twórcy „Powiększenia”.

Głos Dwubrzeża: Zajmuje się Pan twórczością Michelangelo Antonioniego od bardzo wielu lat. Czy jego filmy potrafią Pana wciąż czymś zaskakiwać?

Carlo di Carlo: Najbardziej zaskakujący jest oczywiście styl Antonioniego, jego sposób narracji i to, w jaki sposób konstruował i rozwijał swoje opowieści. Antonioni dokonał w kinie przewrotu. Zaproponował zupełnie nowy rodzaj filmowej narracji i konsekwentnie go rozwijał, od pierwszego aż do ostatniego filmu.

Był Pan przyjacielem Antonioniego, ale też do dzisiaj pozostaje Pan znawcą jego twórczości.

Zaczynałem jako krytyk filmowy, organizowałem także przeglądy filmowe. Później poświęciłem się głównie badaniu twórczości i życia Antonioniego. Napisałem na ten temat 10 książek, właśnie kończę kolejną.

Sauna Film Festival

2013|07|30

Kazimierz Dolny ma stan podgorączkowy. Termometry pokazują 37 stopni. Niezależnie od pogody Dwa Brzegi wciąż podnoszą filmową temperaturę. W tym roku mamy Sauna Film Festival – żartuje Grażyna Torbicka, Dyrektor Artystyczna.

Dzień zaczynamy od kolejnej projekcji w ramach retrospektywy reżyserskiej. Jej bohaterem jest celny portrecista swojej epoki, reżyser wielkich scen – Janusz Morgenstern. Nazywano go dziwnym i nietypowym. Kiedy w latach 50. i 60. wszyscy decydowali się kręcić filmy o II wojnie światowej, porzucił rozliczanie z przeszłością. Napisał własny rozdział historii polskiego kina. Już dziś o 11:00 w Energetycznym Kinie PGE zobaczymy jego film „Jutro premiera”.

Morgensterna często nazywa się akuszer aktorskich talentów. „- Miał niezwykłego nosa. Jadwigę Cieślak-Jankowską poznał na przykład jeszcze podczas kręcenia „Kolumbów”. Była wtedy bardzo młodziutka, ale zapamiętał ją sobie i dwa lata później poprosił, żeby przyszła na próbne zdjęcia do filmu „Trzeba zabić tę miłość”. Wszyscy byli w ogóle wtedy przeciwko niej, nawet Janusz Głowacki, autor scenariusza. Kuba postawił jednak na swoim. I całe szczęście” – wspomina Krystyna Cierniak-Morgenstern, żona reżysera.  Spotkała się z festiwalową publicznością i podzieliła wspomnieniami.

Zmiana w programie

2013|07|30

Informujemy, że z przyczyn niezależnych od organizatora festiwalu w programie pojawia się następująca zmiana:

▪ film „Uwiedź i porzuć” zostanie pokazany 2 sierpnia o 15:15;

▪ film „Opowieść o dzieciach i filmie” zostanie pokazany 30 lipca o 15:15.

Na oba filmy zapraszamy do Energetycznego Kina PGE.

Jeńców nie bierzemy

2013|07|29

Młodzi, zdolni, bezczelnie utalentowani. Ich występ na Dwóch Brzegach cieszy mnie tym bardziej, że jest to grupa stworzona do koncertowania. Jak sami krzyczą – nie biorą jeńców.

Pod pretekstem pisania artykułu wybrałem się na spacer po Kazimierzu. Napotykanych po drodze ludzi pytałem o jedną – wydawać by się mogło – prostą rzecz. Białoruś. Muzyka. Skojarzenia. Poza krótką wypowiedzią o muzyce ludowej nie dowiedziałem się niczego więcej. Potraktujmy to jako świetną lekcję – The Toobes jutro wieczorem rozniosą Kazimierz na strzępy!



Choć istnieją zaledwie pięć lat, na swoim koncie zdołali już zgromadzić niemałą liczbę nagród. W samej tylko Polsce wygrali Kortofest czy Browar Rock Festiwal w Żywcu. Skąd w ogóle pomysł na The Toobes? Teorii jest tyle, co samych członków zespołu. Stas Lamakin twierdzi, że historia zaczęła się przed pięcioma laty. Według Stasa Murashki – z potu i krwi – jako wierni kibice przeciwnych tenisistów (tak, tenisiści też mają swoich kiboli) poznali się, gdzieś między wymianą prawego a lewego sierpowego. Trzecia z teorii głosi, że The Toobes powstali zanim jeszcze o tym pomyśleli. Przeznaczenie? Kostya Pyzhow chyba konsekwentnie w nie wierzy.

Co oznacza słowo „kocham”?

2013|07|29

Słuchać nie oznacza słyszeć, a uczucie nie zawsze trwa „mimo wszystko”. Sławomir Fabicki zaprasza do dyskusji o „Miłości”.

W styczniu 2008 roku jeden z polskich dzienników publikuje artykuł, w którym prezydent miasta Olsztyna zostaje oskarżony o molestowanie seksualne urzędniczek i gwałt. Kilka miesięcy później ukazuje się reportaż Lidii Ostałowskiej „To się stało mojej żonie”, opisujący głośną seksaferę z perspektywy męża ofiary. Tekst stał się inspiracją do stworzenia „Miłości” – intymnej opowieści o trudnej relacji dwojga ludzi.

Chrześcijańskie carpe diem

2013|07|29

„- Ta książka jest dla wszystkich, którzy zastanawiają się, czy jak zobaczą tunel, to trzeba będzie iść w stronę światła? Dusza waży 21, a może 15 gramów? Czy w ogóle istnieje? – zastanawia się Szymon Hołownia w rozmowie z Głosem Dwubrzeża.

Głos Dwubrzeża: Jak wygląda niebo dla filmowców?

Szymon Hołownia: Nie znam się kompletnie na filmie, ale wydaje mi się, że rajem dla filmowca jest miejsce, w którym spotyka ludzi i kręci filmy. To chyba można powiedzieć, że raj ma już tu na Ziemi. To straszny banał, ale czasami ten banał jest czyimś całym życiem i wtedy, trzeba go traktować bardzo serio.

Na spotkaniu autorskim padło stwierdzenie, że współczesny świat „kręci” tylko to, co jest odkrywcze, nowe. Co odkrywczego znajdziemy w „Niebie dla średnio zaawansowanych”?

Często spotykamy się z książkami, w których ludzie zadają sobie pytanie, czy komar zmartwychwstanie. Jak wygląda droga duszy do nieba? Ja się jeszcze z taką książką nie spotkałem i dlatego razem z ks. Grzegorzem Strzelczykiem ją napisaliśmy. Poza tym chciałem zrobić z niej taką pop-eschatologię, którą zrozumie normalny człowiek. Dać upust własnej ciekawości.

Wałęsa to nie tylko wąsy

2013|07|29

Kiedy przebiegał przez kadr w mundurze żołnierza-statysty na planie filmu Andrzeja Wajdy, doznał olśnienia. Wiedział już, że zostanie światowej sławy charakteryzatorem. Z Waldemarem Pokromskim rozmawia Głos Dwubrzeża.

Głos Dwubrzeża: Scena tracheotomii z „Księżniczki i wojownika” Toma Tykwera. Potrafiłby Pan wykonać taki zabieg poza planem filmowym?

Waldemar Porkomski: Wydaje mi się, że tak. Przeprowadziłem tyle prób do tej sceny, że już się chyba wyćwiczyłem.

Ta scena swoim realizmem robi tak duże wrażenie, że niektórzy widzowie nie wytrzymują napięcia i mdleją.

Ja się bardzo tej sceny bałem. Reżyser sobie zażyczył, żeby ten kadr na zbliżeniu wypełnił cały ekran. W takiej sytuacji widz jest w stanie dostrzec wszystko, że coś nałożyli, coś nakleili aktorowi. Jeżeli spojrzelibyśmy na tę scenę z dystansu, nie byłoby takiego problemu. To, że widzowie mdleli jest znakiem, że charakteryzacja została wykonana na tyle prawdziwie, że w nią uwierzyli.

Czy sprzedali duszę diabłu?

2013|07|29

Czym różni się artysta popkulturowy od artysty klasycznego? I jak, nie przekraczając cienkiej granicy, osiągnąć popularność a jednocześnie zachować kulturową odrębność?

„Gołymi rękoma” to historia nietuzinkowa a, o dziwo!, zapomniana. Przynajmniej w szerszym obiegu. Dimitri Mitropoulos – grecki dyrygent związany z Minneapolis Symphony Orchestra i Filharmonią Nowojorską, znany był z dyrygowania wyłącznie rękoma, bez użycia batuty. Jego burzliwą karierę zakończyła równie niespodziewana śmierć. I zapewne historia ta odeszłaby w niepamięć, gdyby nie Giorgos Skevas.

Reżyser przeniósł hermetyczny świat muzyki klasycznej na szklany ekran, nadając mu nową barwę. Może nie warto się spierać o jeden słuszny kierunek rozwoju – może nieodłącznym elementem kultury wysokiej jest jej przeplatanie się z kulturą popularną. Efekty zobaczymy dzisiaj o godz. 19:30 w Energetycznym Kinie PGE.

Niebezpieczny związek

2013|07|29

W „Zaślepionej” obsesyjne uczucie wychodzi poza mikroświat stworzony przez dwoje ludzi i zostaje osadzone w szerszym kontekście: polityki, tajnych służb i konfliktów międzynarodowych.

Podczas 4. edycji Dwóch Brzegów wyświetlono film „Hanoi-Warszawa” Katarzyny Klimkiewicz. W tym roku w programie festiwalu znajdziemy jej debiut pełnometrażowy. Reżyserka przyznaje, że jej główną inspiracją było „Ukryte” w reżyserii Michaela Hanekego – bohatera spotkania z cyklu „Lekcja kina”.

Wajda. Człowiek z rysunku

2013|07|29

Po ekspozycjach w Krakowie, Warszawie i Sopocie, nieznane szerszej publiczności rysunki Andrzeja Wajdy trafiają do Kazimierza Dolnego.

Wajdy-reżysera przedstawiać nie trzeba, ale Wajdę-malarza – już tak. Na początku wydawało się bowiem, że późniejszy laureat Oscara podąży inną ścieżką artystyczną.

Ukończył krakowską Akademię Sztuk Pięknych, gdzie pod okiem Andrzeja Wróblewskiego współtworzył Grupę Samokształceniową. Gdy do Polski wkroczył realizm socjalistyczny, ręce artystów były mocno związane. Nie chcąc – jak powiedział podobno na koniec swoich studiów – do końca życia malować „śledzi na talerzu”, skupił się na filmie. Choć X Muza przyniosła mu największą popularność, Wajda nie zapomniał o sztukach plastycznych. Dowodem na to jest oficjalnie otwarta wczoraj wystawa zatytułowana: „Reżyser rysuje”.