Młodzi w ofensywie

2013|07|29

Zupełnie inne spojrzenie na kino – to znak rozpoznawczy młodych twórców na Dwóch Brzegach. W rywalizacji o miano najlepszego filmu krótkometrażowego bierze udział 61 produkcji. Głos Dwubrzeża sprawdził, czym żyje młode kino.

Raczkujący reżyserzy to powiew świeżości, którego często brakuje starym wyjadaczom. Na tegorocznym Konkursie Filmów Krótkometrażowych obok konwencji lekkich i przyjemnych, jak wakacyjna miłość, natrafiamy na trudne zagadnienia związane z kruchością ludzkiego losu.

Czarno-biała produkcja Spirosa Charalambousa greckiego reżysera – „Anna” nawiązuje do wspomnień związanych z babcią reżysera, która podobnie jak bohater filmu, zmagała się z Alzhaimerem. „– Pokazałem tylko część tego, jak straszną i siejącą spustoszenie w głowie człowieka jest ta choroba. Pokazałem emocje  bohaterów, którzy bez względu na kolor skóry, odczuwają i cierpią dokładnie tak samo” – komentuje reżyser. Wzruszająca historia znalazła już swoich miłośników, wygrywając prestiżowy Cypryjski Konkurs Filmów Krótkometrażowych (ISFFC) . Sam reżyser nie boi się wyzwań: „– Kocham kino, tworzę je, nie są mi straszne negatywne oceny, dzięki czemu, wciąż się rozwijam.”

Z miłości do Hanekego

2013|07|29

„Michael Haneke. Zawód: reżyser” – czeka nas najbardziej filmowa “Lekcja kina”. W samo południe zobaczymy dokument o jednym z największych i najodważniejszych twórców ostatnich lat.

Michael Haneke to europejski odpowiednik Quentina Tarantino. Co prawda, po „Najpierw strzelaj, potem zwiedzaj” tym mianem obwołano Martina McDonaugh, ale Irlandczyk wyraźnie inspirował się amerykańskim reżyserem. Jednak zabrakło mu własnej filozofii. Postmodernizm Hanekego wciąż zakłada zabawę konwencjami kina, nieustanne niedopowiedzenia na granicy żartu. Jednocześnie opiera się na innej poetyce. Jego oryginalność przywołuje na myśl wcześniejszych wielkich reżyserów ze Starego Kontynentów, którzy nie bali się eksperymentować – Chantel Akerman i Theo Angelopoulosa.

U Hanekego nie brak przemocy – zarówno tej fizycznej, jak i tej psychicznej. Austriak często wydaje się znęcać nad widzem, a jego film raczej się przeżywa, aniżeli tylko ogląda. Tam, gdzie Tarantino mówi “stop, wystarczy”, on krzyczy “cała naprzód!”. Bohaterowie ścielą się gęsto, a najczęściej w wyjątkowo zimny i mało efektowny sposób. To świadoma gra z emocjami widzów, badająca, ile jeszcze potrafią znieść.

Mistrz Morgenstern

2013|07|29

Nazywano go dziwnym i nietypowym. Kiedy w latach 50. i 60. wszyscy decydowali się kręcić filmy o II wojnie światowej, on w swoim debiucie porzucił rozliczanie z przeszłością. Napisał własny rozdział historii polskiego kina.

Janusz Morgenstern często łączył film i literaturę, czy to poprzez adaptację powieści („Disneyland” Stanisława Dygata), czy przez realizowanie scenariuszy autorstwa znanych pisarzy („Żółty szalik” Jerzego Pilcha). Zawsze pracował z najlepszymi. W pierwszym pełnometrażowym filmie, „Do widzenia, do jutra” z 1960 roku, w głównej roli obsadził Zbigniewa Cybulskiego. Był akuszerem aktorskich talentów. W jego kolejnych produkcjach pojawili się tacy aktorzy jak Roman Wilhelmi, Janusz Gajos czy Daniel Olbrychski. Za muzykę odpowiedzialni byli natomiast m.in.: Jerzy Matuszkiewicz i Krzysztof Komeda.

Dziś równie często jak filmy fabularne wspomina się krótsze formy Janusza Morgensterna. W 1961 roku nakręcił 9-minutowy „Ambulans”, niezwykle wstrząsający obraz dotyczący zbrodni Holocaustu. Na zawsze w pamięci Polaków pozostaną także jego seriale: „Stawka większa niż życie”, „Kolumbowie” i „Polskie drogi”, z których każdy dziś ma status kultowego.

Dwa Brzegi pod szczęśliwą siódemką

2013|07|29

Poetycka trąbka Tomasza Stańko, „Nowa Warszawa” Stanisławy Celińskiej i sztuka charakteryzacji według Waldemara Pokromskiego – to główne atrakcje weekendu otwarcia tegorocznych Dwóch Brzegów.

Po raz kolejny pokazujemy, że kino to sztuka sztuk. Eksperymentujemy, słuchamy „Lekcji kina” doświadczonych fachowców i dajemy szanse młodym wykonawcom. 7. edycja festiwalu zobowiązuje. W końcu siódemka to dopełnienie, pełnia i doskonałość. Postaramy się sprostać. Emocjonalny rollercoster zafundował nam Felix van Groeningen. Jego „W kręgu miłości”  doprowadziło widzów do łez. Reżyser przyjął nasze zaproszenie i wyjaśnił festiwalowej publiczności, dlaczego wystawił swoich bohaterów na najcięższe próby i po co był mu potrzebny bluegrass. Polska premiera filmu „W kręgu miłości” już 30 sierpnia.



Poezja Wisławy Szymborskiej i aranżacje Tomasza Stańko New York Quartet zamieniły Rynek w Kazimierzu Dolnym w salę koncertową. Pod opieką gwiazd muzycy oddali hołd noblistce. „- W jej wierszach najbardziej wzrusza mnie popkulturalne podejście do życia i poezji, mieszanie pojęć głębokich, metafizycznych i wspomnianych klusek ze skwarkami” – tłumaczył Tomasz Stańko. Retransmisje koncertu obejrzeliśmy wczoraj w TVP2.

Kochankowie pod Srebrną Gwiazdą

2013|07|28

„Kochankowie z księżyca” – plenerowe kino zaprasza na historię z odwróconymi rolami.

W podróż do lat 60. XX wieku zabierze nas dwukrotnie nominowany do Oscara Wes Anderson. Opowie historię pary zakochanych uciekających od porządku panującego na pewnej wyspie u wybrzeża Nowej Anglii. Obraz twórcy „Hotel Chevalier” odwraca typologię ludzkich zachowań. Dzieci bawią się w dorosłych, zaś dorośli przyjmują postać rozkapryszonych, konfliktowych dzieci.

Na uwagę zasługuje rola Bruce’a Willisa wcielającego się w postać lokalnego policjanta. Krytykom filmowym rola aktora znanego ze „Szklanej Pułapki” na tyle przypadła do gustu, iż okrzyknęli ją, najlepszym ironicznym obsadzeniem bohatera kina akcji w historii. Sama historia pokazuje zderzenie nakreślonych grubą kreską portretów tradycjonalistów z kontrkulturową beztroską.

Skąd pochodzimy, dokąd zmierzamy

2013|07|28

Razem czy osobno? Tak, a może inaczej? Nieustannie podejmujemy mnóstwo ważących na naszej przyszłości decyzji. Wyborów, które mają silny wpływ na naszą tożsamość, zarówno z samym sobą, jak i otaczającym światem. Dwie różne drogi, dwie zgoła odmienne historie, jedno zakończenie.

Dlaczego akurat „Siostry Lebeque” (reż. Felix Cabez) i „Elena” (reż. Petra Costa)? Oba filmy prezentują twórcze podejścia do sztuki. Z tą różnicą, że jedno z nich jest w pełni konstruktywne, a drugie prowadzi do niemalże całkowitej destrukcji. Każde z nich jest jednak formą artystycznego spełnienia. Nie mi oceniać, które z nich jest lepsze.

Razem

Siostry Labeque wspólnie tworzą już ponad 50 lat. Czas taki sprzyja wszelakim podsumowaniom i przemyśleniom. Tym cięższym, że Katia i Marielle na brak zajęć narzekać nie mogą. W wolnych chwilach (nielicznych) odkrywają z nami i przed nami swoje korzenie – taki powrót do dawno zapomnianiej hiszpańskiej przeszłości. W przypadku tych dwóch kobiet wpływów i naleciałości jest całkiem sporo – ojciec doktor, gracz rugby i chórzysta z Bordeaux; matka – Włoszka, nauczycielka muzyki. W jaki sposób doświadczenia całego życia je ukształtowały, dowiemy się wytrwale towarzysząc im za kulisami życia prywatnego i zawodowego.

Różne wagi optymizmu

2013|07|28

Bliższą więź odczuwa z poetami niż kompozytorami. Może dlatego na Koncercie Otwarcia festiwalu Tomasz Stańko improwizował wiersze. Na trąbce.

Głos Dwubrzeża: Porozmawiajmy o poezji. Kluski ze skwarkami?

Tomasz Stańko: Lubię. Szczególnie w wierszach Szymborskiej, w których zawsze najbardziej wzruszało mnie jej popkulturalne podejście do życia i poezji. Mieszanie pojęć głębokich, metafizycznych i wspomnianych klusek ze skwarkami.

Album „Wisława” to ścieżka dźwiękowa do jej wierszy?

Niech każdy interpretuje go, jak chce. Byłby to dla mnie powód do dumy, jeśli mojej muzyki używałoby się, jako pewnego rodzaju ścieżki dźwiękowej.

Zatem utwór zatytułowany jej imieniem można byłoby nazwać tematem muzycznym Wisławy Szymborskiej.

Nawet tematem przewodnim i to w dwóch wersjach, bo ciężko było mi się rozstać z którąkolwiek z nich. Właściwie nie był inspirowany Panią Szymborską, a na pewno nie w tak dosłowny sposób, jak myślą dziennikarze, którzy mnie o to pytają. Nie wyraziłem dźwiękami jej osoby, tylko poświęciłem jej utwór. Muzyka jest abstrakcyjną sztuką i ma prawo nic nie wyrażać. Przede wszystkim był to hołd dla niej.

Polując na Vinterberga

2013|07|28

„Nie wiedziałem, co jeszcze mogę zrobić lepiej, a miałem dopiero 30 lat” – mówi dziś o sukcesie „Festen” Thomas Vinterberg. Duński reżyser po swoim najważniejszym filmie zupełnie zmienił inwentarz i na nowo szukał swojego głosu. Jednak po latach znowu jest na topie.

Nagrodzone Nagrodą Jury w Cannes „Festen” było zaledwie drugim pełnometrażowym filmem Vinterberga, ale wszyscy zostali oczarowani przejmującą historią rodzinną oraz – a może przede wszystkim – perfekcyjnym wykorzystaniem zasad zapisanych w manifeście DOGMA’95. Wraz z Larsem von Trierem, Sørenem Kragh-Jacobsenen i Kristianem Levringem, Vinterberg opracował dokument, który zawierał nowe reguły dotyczące filmowania i, podobnie jak francuska nowa fala w latach 60., miał na celu uratować podupadające kino.

Manifest nawoływał do powrotu do czystej formy – nakazywał m.in.: kręcenie wyłącznie w naturalnych plenerach, filmowanie „z ręki”, a zabraniał podkładania muzyki i używania sztucznego oświetlenia. „Festen” Thomasa Vinterberga było pierwszym filmem na świecie zgodnym z przyjętymi zasadami i zapoczątkowało całą falę prowokacyjnych filmów.

Przetrwać trudne momenty

2013|07|28

„To na pewno mój najbardziej przygnębiający film” – mówi o „W kręgu miłości” Felix van Groeningen. Reżyser filmu otwarcia tegorocznej edycji Dwóch Brzegów komentuje pracę nad historią, która doprowadziła kazimierską publiczność do łez.

Głos Dwubrzeża: „Boso, ale na rowerze” można było jeszcze nazwać filmem słodko-gorzkim, ale „W kręgu miłości” jest po prostu smutne. Bardzo, bardzo smutne.

Felix van Groeningen: …Przepraszam? (śmiech)

Gdy Pan ogląda ten film też Pan płacze?

Płakałem już kiedy go kręciłem! Choć czasem z zupełnie pozytywnych powodów, bo na przykład coś szczęśliwego wydarzyło się na planie. Ten wynikający z filmu smutek dawał mi siłę, motywował mnie do dalszej pracy. Nie myślałem, że jest go za dużo, nie bałem się go. Wiedziałem, że służy to wyższemu celowi – skończeniu pięknego filmu.

„W kręgu miłości” opiera się na kontrastach. Gdy widzimy pierwsze kroki małej Maybelle w tle George W. Bush mówi o 11 września. Radość przeplata się ze smutkiem.

Już w poprzednich filmach stosowałem takie ciągłe zmiany nastroju. Bardzo lubię w ten sposób eksperymentować. Często nie jest to planowane, ale po prostu tak to naturalnie wychodzi. Wiele z tych scen znajdowało się już w sztuce, na której oparte jest „W kręgu miłości”. Tam też to świetnie pasowało. Pewne wydarzenia były zwiastowane, po czym nagle przerywano je skoczną piosenką. W ten sposób pomagam widzom przetrwać te trudniejsze momenty.

Festiwalowa scena w Mięćmierzu

2013|07|28

Wieś Mięćmierz to ważny punkt na mapie festiwalowych wydarzeń. Tylko na Dwóch Brzegach można wysłuchać koncertu, leżąc na trawie i obserwując przepływające chmury.

Warto wybrać się dzisiaj do położonego 3 km od Kazimierza Dolnego Mięćmierza. O godz. 14 odbędzie się wernisaż wystaw fotograficznych „Na dobry początek” oraz „Emocje” (Galeria Na płocie). Ich kuratorem jest obywatel Mięćmierza, fotograf Tomek Sikora. Wystawie towarzyszy pokaz filmów zrealizowanych podczas warsztatów, na których powstały prezentowane zdjęcia. Następnie, o 15:30 zapraszamy do Galerii Klimaty na wernisaż artysty Mariusza Łukasika. Instalację „Glova” można oglądać do 2 sierpnia. Na koniec przeniesiemy się nad wiślany brzeg, gdzie o godz. 16:30 odbędzie się koncert pieśni cygańskich w wykonaniu Agaty Siemaszko i Kuby „Bobasa” Wilka, duetu nagrodzonego Grand Prix Festiwalu Polskiego Radia Nowa Tradycja 2011.

Warto pamiętać o Mięćmierzu przy planowaniu kolejnych dni festiwalu. Poza koncertami i wystawami, przez cały okres Dwóch Brzegów Koło Gospodyń Wiejskich i Miejskich prowadzić będzie kiermasz lokalnych produktów artystycznych i spożywczych.